Email aan de tweede kamer

Van: Renee Laqueur <info@logischlerenlezen.be>
Onderwerp: correctie van mijn vorige mail over leesvaardigheid in het basisonderwijs
Datum: 30 september 2020 om 16:30:46 CEST
Aan: cie.ocw@tweedekamer.nl
Kopie: Krijgsman Ria <ria.krijgsman@hetnet.nl>, Jacobs Magda <info@boekinbeeld.be>, Kiewit-van IJzeren Margit <info@taalkanjer.nl></info@taalkanjer.nl></info@boekinbeeld.be></ria.krijgsman@hetnet.nl></info@logischlerenlezen.be>

(Mijn eerste mail aan u bevatte een storende zin. Excuses daarvoor, die mail mag het rond archief in. Hierbij de correcte versie.)

Geachte leden van de Commissie Onderwijs, Cultuur en Wetenschap,

Uw rondetafelgesprek over de afnemende leesvaardigheid in het basisonderwijs d.d. 23 september jl. volgde ik met grote interesse.

Hopelijk vindt u het zinvol dat ik u de tip geef over wat daarin niet ter sprake kwam: nl. dat latere gebreken in leesvaardigheid -en ‘schrijfvaardigheid’- al ontstaan bij het aanvankelijk leren lezen en schrijven.

In onze lage landen is de didactiek van de methode ‘Veilig Leren Lezen’ (VLL) en de klonen daarvan marktdominant en wordt op pabo’s en universiteiten niet in vraag gesteld, of hooguit door een enkeling. De remedieeraanpak voor leerlingen die niet mee kunnen, is qua inhoud identiek aan de schoolse methode.

Waar waren de wetenschappers toen buitenstaander drs. W.J. de Haan al sinds de jaren 90’er keer op keer liet weten dat met zijn methode voor taalonderwijs, die radicaal anders is dan de onderwijsdogma’s van Veilig Leren Lezen, bij leerlingen hun zwakzijn-in-taal tot hun ‘dyslectisch’ zijn toe, wegdeemsterde?
Zodanig dat hij o.m. zijn ‘rode boekje’ kon uitgeven met de titel: Dyslexie bestaat niet meer (zie www.abc-methodedehaan.nl).
Kwamen ze met “Laat maar eens zien of je gelijk hebt”? Nee, argumentloos (ver)zwijgen of het rond archief was en is helaas nog steeds de reactie.

Realiseert u zich wat het doet met leergierige breinen als een schoolse taal-instructie van de docent niet overeenkomt met hetgeen het kind in de buitenschoolse werkelijkheid ervaart? Als wordt gezegd ‘Doe zo !, maar het waarom ervan niet wordt verteld? Als schoolse taalregels je op het verkeerde been zetten?
En is het niet intens treurig dat de autoriteiten het nodig vonden om kleuters, die daar gezien hun ontwikkeling niet aan toe zijn, te belagen met de schoolse aanvankelijke taalmethode, omdat op de basisschool het gewenste resultaat steeds minder geboekt werd?

Bijgaand stuur ik u mijn ‘gram’ over de manco’s van de reguliere methode en een zinnig alternatief.

Graag wijs ik u ook op deze websites: www.abc-taal.nl en www.logischlerenlezen.be

Ik wens u een kritische blik en wijsheid.

Met vriendelijke groet,

Renée Laqueur-van Gent

Mastendreef 20
2970 Schilde
België
tel. +32 3 384 03 35
gsm +32 475 306 833

Geplaatste reactie op Komenskypost.nl 17 juli 2020

Als kinderen bij het aanvankelijk leren lezen en schrijven verteld worden dat de (enkele)klinker (a, e, i, o, u) de ‘korte’ klank is, en de aa, ee, ie, oo, uu de ‘lange’ klank, dan is dat nietovereenkomstig de werkelijkheid van onze geschreven taal.
Als kinderen de aanvangsinstructie krijgen dat een medeklinker maar één klank heeft, dan is dat niet overeenkomstig de taalwerkelijkheid.
Als kinderen de aanvangsinstructie krijgen dat de naam en de klank van een enkele klinker de ‘korte’ klank is en de naam en de klank van een enkele medeklinker wordt uitgerust met mond-/tondstand plus een uh-achtig aanhangsel, klopt dat niet met wat ze volwassenen buiten de school horen zeggen.
Als kinderen de aanvangsinstructie krijgen waarin letters verzwegen worden (c, q, x, y), dan is dat niet overeenkomstig de taalwerkelijkheid.
Als kinderen leren dat de ij in het alfabet staat, is dat een leugen.

Waarom moeten kinderen spellen (= de namen van de letters zeggen) met ‘klanken’ terwijl ‘klanken’ onbetrouwbaar zijn in taal, wegens het feit dat eenzelfde klank op meerdere wijzen kan worden geschreven?
Waarom krijgen ze te horen dat bv. ‘eeuw’ één letter is, terwijl er overduidelijk 4 staan?
In welk ander schoolvak vertelt men kinderen dingen die niet kloppen, waar ze eigenlijk niets aan hebben? Niet kloppen, gezien hun eigennamen, niet kloppen gezien logo’s en opschriften buiten op straat, niet kloppen zodra ze meelezen in een niet-schoolboek?
Waarom vindt men het in het regulier taalonderwijs normaal om zaken te gaan ont-leren, zodra meerdelige woorden worden voorgeschoteld en het kind eindelijk via het eenduidige alfabet mag gaan spellen? Waarom realiseert men zich niet, dat de inhoud van het aanvankelijk onderwijs, de hoofdreden is dat kinderen schrijftaalfouten (blijven) maken en afhaken omdat taal een bizar vak blijkt?

Het kan ook zo:
Vertel kinders waarheid, zet hun brein niet vast in 1 richting. Zgn. zuiverheidsdrang mag medisch nuttig zijn, maar leidt op andere levensterreinen tot (grote) problemen.
Train kinders niet alleen op wat ze horen, maar geef hen tevens het eenduidig instrument – nl. het alfabet- om volledig duidelijk onder woorden te brengen wat ze zien aan letters in een woord.
Leer ze dus om te beginnen het alfabet (de letternamen, net als de namen van de kinderen in de klas).
Leer ze daarin de klinkers (letters die een klank hebben die gelijk is aan hun naam, dus de ‘lange’ klank, die luid roepbaar en zingbaar is) onderkennen, inclusief de y , die als een i kan dienen. De overige letters zijn de medeklinkers, inclusief de y die als j kan dienen.
Vertel hen dat de plaats van de medeklinker bepaalt of een klinker zijn lange klank houdt, dan wel verandert in een ‘korte’ klank, oftewel een ‘korte’ klank kríjgt. De korte klank blijkt dan niet de (enkele) klinker op zich te zijn, maar het duo ‘klinker+medeklinker’. De uh-klank van de e blijkt dan het duo ‘medeklinker+e’ te zijn.

Geef ze vleugels, doordat ze basisoverzicht krijgen en zelf verder (aan) woorden kunnen bouwen:
a ma am aam,
o mo om oom,
u mu um uum,
i mi im iem mie,
e me em eem mee,
enz.

Geef ze taalregels die bij toepassing tot inderdaad een correct resultaat leiden.
Bespaar hen nietszeggende meta-taal als ‘uitleg’.
En onderschat kinderen die willen leren lezen en schrijven niet.